3:49 π.μ.
Pan-optis
του Γιώργου Καρίμαλη*
‘Στην Ελλάδα θα πήγαινα για διακοπές, όχι για να ζητήσω οικονομικές συμβουλές…’ είχε πει ο σημερινός Άγγλος πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον όταν άρχιζαν οι συνέπειες της κρίσης στην ΄χώρα μας, επιτιμώντας ουσιαστικά την πολιτική ηγεσία της, για την μέχρι τότε άθλια διαχείριση.
Ειλικρινά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να το πω και στον πρώην βασικό οικονομικό σύμβουλο του πρωθυπουργού της χρεοκοπίας Γ.Α Παπανδρέου, Γιάννη Βαρουφάκη που αφού τα ΜΜΕ τον ανέδειξαν σε Star της κενολογίας, μας ταλαιπωρεί με τις αυθαίρετες αναλύσεις του.
Στο πρόσφατο άρθρο του με τίτλο ‘Τελευταία ευκαιρία’ στο http://www.protagon.gr προεξοφλεί την σίγουρη αποτυχία του μνημονίου 2 με βάση τις σημερινές επιδόσεις της οικονομίας.
Όμως η πιθανή αποτυχία, οποιουδήποτε πακέτου μέτρων οικονομικής πολιτικής, δεν καθορίζεται ποτέ από την υπάρχουσα κατάσταση αλλά από την δυναμική που μπορείς να αναπτύξεις στην συνέχεια. Ένας απλός άνθρωπος της πιάτσας καταλαβαίνει πολύ καλά αυτό που εν προκειμένω ένας καθηγητής οικονομικών, δεν μπορεί η δεν θέλει ίσως να καταλάβει: Ότι για να γλιτώσει την επιχείρησή του από την χρεοκοπία, λόγω ολέθριων λαθών διαχείρισης του παρελθόντος, χρειάζεται άμεσα παραγωγική αναδιάρθρωση και επιτυχημένες πωλήσεις ενώ στο εντωμεταξύ έχει ανάγκη να κερδίζει όσο χρόνο μπορεί από οποιοδήποτε πιστωτικό κίνδυνο (βλέπε και προηγούμενο άρθρο μου στο http://aristrouth.blogspot.com/ ) .
Τι σημαίνει να εμφανιστώ στην τράπεζα που με δάνεισε και να πω: ‘κύριοι δεν έχω να σας δώσω τίποτα, κάντε ότι νομίζετε’ με όλα τα τραγικά επακόλουθα, από τα οποία το κυριότερο είναι το γκρέμισμα της ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ που είναι και το κυριότερο στοιχείο στις οικονομικές συναλλαγές;
Με άλλα λόγια με τι πρόσωπο θα εμφανίζετε η χώρα μας, θα παρευρίσκονται οι εκπρόσωποι μας στα διεθνή τραπέζια, εάν δεχτούμε την άποψη Βαρουφάκη / Τσίπρα / ΚΚΕ / και λοιπών, για αθέτηση πληρωμών και άτακτη χρεοκοπία; Τι αξία, τι αξιοπιστία θα έχει η υπογραφή μας σε συμβάσεις;
Δεν αξιολογώ εν προκειμένου την πλάνη, ότι η από μέρους μας διαγραφή του δημόσιου χρέους σημαίνει ότι οι δανειστές μας υποχρεωτικά θα την δεχτούν και ότι θα πάψουν να ζητούν, σε κάθε περίπτωση και με οποιοδήποτε τρόπο τα χρηματά τους, ιδιαίτερα μάλιστα όταν παραμένουμε μέλη της ΕΕ.
Σε κάθε περίπτωση η χώρα μας, είτε με είτε χωρίς κούρεμα του χρέους της, έχει υποχρέωση για το αυτονόητο.
ΝΑ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΊ ΤΟ ΧΡΈΟΣ ΤΗΣ.
Και αυτό είναι πολύ διαφορετικό από την άποψη Βαρουφάκη που στηρίζετε στην αυθαίρετη υπόθεση ΝΑ ΑΠΟΠΛΗΡΏΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΧΡΈΟΣ ΤΗΣ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτό θα γίνει σύντομα και στο σύνολό του.
Δεν υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο, όσο ισχυρή και να είναι που να μπορεί, ακόμη και σε διάστημα δεκαετιών, να αποπληρώσει το χρέος της, με άλλα λόγια να φτάσει σε μηδενικό χρέος.
Άρα σε κάθε περίπτωση η χώρα μας είναι και θα παραμείνει με δημόσιο χρέος, το οποίο θα έχει την υποχρέωση να διαχειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο, που είναι να μειώνει το κόστος εξυπηρέτησης, είτε μειώνοντας το κεφάλαιο λογισμού των τόκων είτε το επιτόκιο είτε και τα δύο, με την μικρότερη αρχική εξυπηρέτηση που είναι η περίοδος χάριτος.
Αυτό είναι και η ουσία του PSI όπως και η γενικότερη προσπάθεια να μειώσει το χρέος της και πρός την ΕΚΤ με όποιο τρόπο η δικαιολογία γίνει
Στο συγκεκριμένο άρθρο παρουσιάζονται και 3 σενάρια για την πιθανή τύχη του μνημονίου 2, με δεδομένο ότι αυτά είναι απόψεις του διεθνούς οικονομικού τύπου, που προφανώς τα αποδέχεται ο αρθρογράφος.
Στο πρώτο σενάριο έχοντας προεξοφλήσει την αποτυχία του μνημονίου 2 διερωτάται εάν υπάρχει ελπίδα για μνημόνιο 3. Είναι όμως δεδομένο, από την λογική διαχείρισης των δημοσίων χρεών όλων των χωρών, ότι αυτά χρειάζονται συνεχώς αναχρηματοδότηση για πάρα πολλά χρόνια, ίσως για πάντα. Και ακριβώς η ομαλοποίηση των χρηματαγορών και η δυνατότητα της χώρας να αναχρηματοδοτεί το χρέος της από αυτές, είναι μονόδρομος.
Η παραμονή της χώρας στην ζώνη του ευρώ και οι ομαλές σχέσεις με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, εφόσον τηρεί τις συμφωνίες της, είναι το μαξιλάρι αλληλεγγύης, μέχρι να γίνει ικανή να βγει μόνη της στις διεθνείς αγορές.
Είναι δεδομένο ότι μέσω ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού, όπως μπορούν να είναι τα ευρωομόλογα, θα επιδιωχθεί μεσοπρόθεσμα να καλυφθεί το έλλειμμα χρηματοδότησης του δημοσίου χρέους των χωρών εκείνων της ευρωζώνης που οι διεθνείς αγορές βλέπουν με επιφύλαξη. Αρά ναι, υπάρχει και μνημόνιο 3, μπορεί και 4 και 5, που πιθανόν θα είναι κάτι πιο συνολικό και οργανωμένο.
Στο δεύτερο σενάριο πιθανολογεί τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρώ με βάση σενάρια συνομωσίας του γερμανικού πολιτικού κατεστημένου. Άραγε αυτό πόσο συμφωνεί με το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Γερμανίας που έχει αναγάγει το ευρώ και την συμμετοχή του συνόλου των χωρών της ΕΕ σε αυτό σαν το πρωταρχικό του στόχο;
Η γερμανική πολιτική τάξη – για τα δικά της συμφέροντα κατά πρώτο λόγο- αγανακτεί γιατί δεν βρίσκει στην χώρα μας αξιόπιστους συνομιλητές, ιδιαίτερα σήμερα που βρισκόμαστε στο μάτι της χειρότερης κρίσης. Είναι επόμενο να εμφανίζονται και εκεί- όπως και εδώ- ακραίες φωνές που προσωρινά μπορεί να ακούγονται και μελλοντικά, όταν ο κουρνιαχτός θα καταλαγιάσει, θα πάνε στην άκρη.
Μήπως όμως η χώρα μπορεί να βρεθεί σε δυσμενέστερη θέση έαν υπογράψουμε το PSI, σε περίπτωση που διαλυθεί η ευρωζώνη;
Εδώ και πάλι ο Βαρουφάκης αρχίζει τις αυθαιρεσίες. Ισχυρίζεται ότι τότε θα βρεθούμε δεμένοι χειροπόδαρα να χρωστάμε σε σκληρό συνάλλαγμα ενώ εμείς θα έχουμε γυρίσει στην δραχμή που θα υποτιμάτε.
Πρώτον είναι δεδομένο ότι από πουθενά δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε την διατήρηση του δημόσιου χρέους μας σε νόμισμα διαφορετικό από το εκάστοτε εθνικό μας, με δεδομένο ότι δεν αποφασίσαμε εμείς την έξοδο από το ευρώ αλλά εκείνοι που αποφάσισαν την διάλυση της ευρωζώνης και άρα δεν έγινε από δική μας υπαιτιότητα. Στην περίπτωση αυτή είναι πολύ πιθανότερη η συνέχιση εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους μας εκπεφρασμένου στο εθνικό νόμισμα που θα υιοθετήσουμε μετά την διάλυση της ευρωζώνης, όπως θα γίνει και με το δημόσιο χρέος όλων των άλλων χωρών, ιδιαίτερα των ισχυρότερων, που σε καμία περίπτωση δεν θα δεχτούν για το δημόσιο χρέους τους νόμισμα άλλης χώρας η ουδέτερη λογιστική μονάδα. Αλήθεια στην δεύτερη αυτή περίπτωση ποιος θα καθορίζει την ισοτιμία αφού δεν υπάρχει ούτε η ΕΚΤ;
Τι αξία όμως έχει να αναγάγουμε σε ζήτημα αρχής την κάλυψη των νέων ομολόγων που θα αντικαταστήσουν με βάση το PSI τα παλιά, από το Αγγλικό δίκαιο, όταν μεσοπρόθεσμα το μεγαλύτερο μέρος του θα αναχρηματοδοτηθεί από ευρωομόλογα στα οποία επίσης δεν μπορούμε να αντιτάξουμε μονομερώς αδυναμία εξυπηρέτησης;
Η μήπως υπάρχει πρόβλημα να ξεκινήσουμε άμεσα τις ιδιωτικοποιήσεις προκειμένου να μειώσουμε μέρος του δημόσιου χρέους μας, όπως έχουμε υποσχεθεί και στους εταίρους μας; Η απλή λογική λέει ότι όσο χαμηλότερα και ταχύτερα σε σχέση με το ΑΕΠ μπορούμε να κρατήσουμε το δημόσιο χρέος τόσο το καλύτερο. Κάθε άλλη σκέψη είναι καταστροφική κωλυσιεργία, λάθος μήνυμα σε εταίρους και χρηματαγορές.
Έχει όμως κάποια λογική βάση και το τρίτο σενάριο, δηλαδή η χρεοκοπία-πτώχευση μέσα στην ζώνη του ευρώ, κάνοντας μάλιστα ο αρθρογράφος παραλληλισμό με τις πολιτείες των ΗΠΑ που κηρύσσουν πτώχευση; Εδώ θα έλεγα ότι η αυθαιρεσία του αρθρογράφου βιάζει κυριολεκτικά την πραγματικότητα. Τι σχέση έχει μία πολιτεία των ΗΠΑ που είναι κρατική οντότητα και άρα μία πολιτεία του είναι τμήμα της εθνικής του κυριαρχίας, με ένα κυρίαρχο κράτος μέλος μιας εθελοντικής ένωσης όπως η ΕΕ; Πτώχευση κράτους της ευρωζώνης σημαίνει αναπόφευκτη έξοδος από το ευρώ λόγω της ανάγκης του πτωχευμένου κράτους να ανακτήσει τον έλεγχο της νομισματικής του πολιτικής. Ο λόγος είναι πολύ απλός και ο Βαρουφάκης τον αναφέρει στο άρθρο του. Κανένα εθνικό κοινοβούλιο δεν θα δεχτεί να χρηματοδοτήσει με τα αποθεματικά των φορολογουμένων του έναν αφερέγγυο χρεοκοπημένο.
Ουσιαστικά τι ζητάει ο αρθρογράφος με το δημοσίευμα του; Να καταψηφίσουν /απορρίψουν το μνημόνιο 2 οι βουλευτές στην ψηφοφορία της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2012. Με άλλα λόγια να προκαλέσουμε σήμερα αυτό που πρέπει και μπορούμε με πλήρη όμως αλλαγή των πολιτικών δεδομένων να αποφύγουμε και σήμερα και αύριο. Να σταματήσουμε να προσπαθούμε, ούτε καν να ελπίζουμε, για την αποφυγή της χρεοκοπίας.
Και να δικαιώσουμε ποιους;
Σε πρώτη γραμμή τους κερδοσκόπους των ασφαλίστρων κινδύνου, τα απεχθή Hedge funds που αδημονούν για την αναγγελία του πιστωτικού γεγονότος για να πλουτίσουν σε βάρος μας.
Όσους έχουν μαζέψει αποθέματα στο εξωτερικό και περιμένουν την υποτιμημένη δραχμή για να αγοράσουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία σε τιμές ξεπουλήματος.
Όσους θέλουν να κερδοσκοπήσουν με το εκτός CDS χρέος που θα παραμείνει πλέον σε σκληρό συνάλλαγμα αφού εμείς εθελοντικά θα αποχωρήσουμε από το ευρώ.
Μήπως όμως θα γλιτώσουν από ένα όχι της βουλής τα ομόλογα των ταμείων και των τραπεζών; Αν είναι δυνατόν με το PSI να διατηρήσουμε ένα μέρος τους, το όχι οδηγεί αυτόματα σε πλήρη διαγραφή τους.
Δεν θέλω να επεκταθώ σε άλλες πτυχές μιας άμεσης πτώχευσης διότι έχουν παρουσιαστεί και αναλυθεί με ακρίβεια από άλλους.
Τελικά ποιο είναι το κοινό του Βαρουφάκη που τον κάνει τόσο δημοφιλή ώστε να τον πατρονάρουνε κανάλια και γνωστά ιστολόγια;
Μα φυσικά ο αφελής κόσμος του ‘δεν πληρώνω’, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που είναι υπερχρεωμένοι και έχουν τον κρυφό πόθο ότι εφόσον η χώρα διαγράψει μονομερώς το χρέος της τότε και εκείνοι, ίσως μπορέσουν μονομερώς να πουν στις τράπεζες τους ότι ‘το χρέος είναι απεχθές, δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε δεν πληρώνουμε’. Συναλλακτικά ήθη που θα έχουν την επιβεβαιωμένη κατάληξη να μην σέβεται κανένας τα χρέη του απέναντι στους άλλους, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε μία κοινωνική ζούγκλα, με τους δικηγόρους, τους δικαστές και τους κλητήρες να είναι ο κανόνας της καθημερινότητας.
Τελικά τι θα δει ο Γιάννης Βαρουφάκης όταν κοιτάξει ο ίδιος το πρόσωπό του στον καθρέφτη, όπως ζητάει να το κάνουν οι βουλευτές πριν την ψηφοφορία;Η εικόνα που σχηματίζετε είναι νομίζω ολοφάνερη. Ο σαγηνευτής πολιτευτής Μαυρογιαλούρος που οι απόψεις του πάνε κατά πως φυσάει ο άνεμος.
Καλό κατευόδιο φίλε μου αλλά εγώ δεν σαλπάρω μαζί σου.
* Ο Γιώργος Καρίμαλης είναι Οικονομολόγος και στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων
georgekarimalis@gmail.com http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com
Δεν υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο, όσο ισχυρή και να είναι που να μπορεί, ακόμη και σε διάστημα δεκαετιών, να αποπληρώσει το χρέος της, με άλλα λόγια να φτάσει σε μηδενικό χρέος.
Άρα σε κάθε περίπτωση η χώρα μας είναι και θα παραμείνει με δημόσιο χρέος, το οποίο θα έχει την υποχρέωση να διαχειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο, που είναι να μειώνει το κόστος εξυπηρέτησης, είτε μειώνοντας το κεφάλαιο λογισμού των τόκων είτε το επιτόκιο είτε και τα δύο, με την μικρότερη αρχική εξυπηρέτηση που είναι η περίοδος χάριτος.
Αυτό είναι και η ουσία του PSI όπως και η γενικότερη προσπάθεια να μειώσει το χρέος της και πρός την ΕΚΤ με όποιο τρόπο η δικαιολογία γίνει
Στο συγκεκριμένο άρθρο παρουσιάζονται και 3 σενάρια για την πιθανή τύχη του μνημονίου 2, με δεδομένο ότι αυτά είναι απόψεις του διεθνούς οικονομικού τύπου, που προφανώς τα αποδέχεται ο αρθρογράφος.
Στο πρώτο σενάριο έχοντας προεξοφλήσει την αποτυχία του μνημονίου 2 διερωτάται εάν υπάρχει ελπίδα για μνημόνιο 3. Είναι όμως δεδομένο, από την λογική διαχείρισης των δημοσίων χρεών όλων των χωρών, ότι αυτά χρειάζονται συνεχώς αναχρηματοδότηση για πάρα πολλά χρόνια, ίσως για πάντα. Και ακριβώς η ομαλοποίηση των χρηματαγορών και η δυνατότητα της χώρας να αναχρηματοδοτεί το χρέος της από αυτές, είναι μονόδρομος.
Η παραμονή της χώρας στην ζώνη του ευρώ και οι ομαλές σχέσεις με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, εφόσον τηρεί τις συμφωνίες της, είναι το μαξιλάρι αλληλεγγύης, μέχρι να γίνει ικανή να βγει μόνη της στις διεθνείς αγορές.
Είναι δεδομένο ότι μέσω ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού, όπως μπορούν να είναι τα ευρωομόλογα, θα επιδιωχθεί μεσοπρόθεσμα να καλυφθεί το έλλειμμα χρηματοδότησης του δημοσίου χρέους των χωρών εκείνων της ευρωζώνης που οι διεθνείς αγορές βλέπουν με επιφύλαξη. Αρά ναι, υπάρχει και μνημόνιο 3, μπορεί και 4 και 5, που πιθανόν θα είναι κάτι πιο συνολικό και οργανωμένο.
Στο δεύτερο σενάριο πιθανολογεί τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρώ με βάση σενάρια συνομωσίας του γερμανικού πολιτικού κατεστημένου. Άραγε αυτό πόσο συμφωνεί με το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Γερμανίας που έχει αναγάγει το ευρώ και την συμμετοχή του συνόλου των χωρών της ΕΕ σε αυτό σαν το πρωταρχικό του στόχο;
Η γερμανική πολιτική τάξη – για τα δικά της συμφέροντα κατά πρώτο λόγο- αγανακτεί γιατί δεν βρίσκει στην χώρα μας αξιόπιστους συνομιλητές, ιδιαίτερα σήμερα που βρισκόμαστε στο μάτι της χειρότερης κρίσης. Είναι επόμενο να εμφανίζονται και εκεί- όπως και εδώ- ακραίες φωνές που προσωρινά μπορεί να ακούγονται και μελλοντικά, όταν ο κουρνιαχτός θα καταλαγιάσει, θα πάνε στην άκρη.
Μήπως όμως η χώρα μπορεί να βρεθεί σε δυσμενέστερη θέση έαν υπογράψουμε το PSI, σε περίπτωση που διαλυθεί η ευρωζώνη;
Εδώ και πάλι ο Βαρουφάκης αρχίζει τις αυθαιρεσίες. Ισχυρίζεται ότι τότε θα βρεθούμε δεμένοι χειροπόδαρα να χρωστάμε σε σκληρό συνάλλαγμα ενώ εμείς θα έχουμε γυρίσει στην δραχμή που θα υποτιμάτε.
Πρώτον είναι δεδομένο ότι από πουθενά δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε την διατήρηση του δημόσιου χρέους μας σε νόμισμα διαφορετικό από το εκάστοτε εθνικό μας, με δεδομένο ότι δεν αποφασίσαμε εμείς την έξοδο από το ευρώ αλλά εκείνοι που αποφάσισαν την διάλυση της ευρωζώνης και άρα δεν έγινε από δική μας υπαιτιότητα. Στην περίπτωση αυτή είναι πολύ πιθανότερη η συνέχιση εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους μας εκπεφρασμένου στο εθνικό νόμισμα που θα υιοθετήσουμε μετά την διάλυση της ευρωζώνης, όπως θα γίνει και με το δημόσιο χρέος όλων των άλλων χωρών, ιδιαίτερα των ισχυρότερων, που σε καμία περίπτωση δεν θα δεχτούν για το δημόσιο χρέους τους νόμισμα άλλης χώρας η ουδέτερη λογιστική μονάδα. Αλήθεια στην δεύτερη αυτή περίπτωση ποιος θα καθορίζει την ισοτιμία αφού δεν υπάρχει ούτε η ΕΚΤ;
Τι αξία όμως έχει να αναγάγουμε σε ζήτημα αρχής την κάλυψη των νέων ομολόγων που θα αντικαταστήσουν με βάση το PSI τα παλιά, από το Αγγλικό δίκαιο, όταν μεσοπρόθεσμα το μεγαλύτερο μέρος του θα αναχρηματοδοτηθεί από ευρωομόλογα στα οποία επίσης δεν μπορούμε να αντιτάξουμε μονομερώς αδυναμία εξυπηρέτησης;
Η μήπως υπάρχει πρόβλημα να ξεκινήσουμε άμεσα τις ιδιωτικοποιήσεις προκειμένου να μειώσουμε μέρος του δημόσιου χρέους μας, όπως έχουμε υποσχεθεί και στους εταίρους μας; Η απλή λογική λέει ότι όσο χαμηλότερα και ταχύτερα σε σχέση με το ΑΕΠ μπορούμε να κρατήσουμε το δημόσιο χρέος τόσο το καλύτερο. Κάθε άλλη σκέψη είναι καταστροφική κωλυσιεργία, λάθος μήνυμα σε εταίρους και χρηματαγορές.
Έχει όμως κάποια λογική βάση και το τρίτο σενάριο, δηλαδή η χρεοκοπία-πτώχευση μέσα στην ζώνη του ευρώ, κάνοντας μάλιστα ο αρθρογράφος παραλληλισμό με τις πολιτείες των ΗΠΑ που κηρύσσουν πτώχευση; Εδώ θα έλεγα ότι η αυθαιρεσία του αρθρογράφου βιάζει κυριολεκτικά την πραγματικότητα. Τι σχέση έχει μία πολιτεία των ΗΠΑ που είναι κρατική οντότητα και άρα μία πολιτεία του είναι τμήμα της εθνικής του κυριαρχίας, με ένα κυρίαρχο κράτος μέλος μιας εθελοντικής ένωσης όπως η ΕΕ; Πτώχευση κράτους της ευρωζώνης σημαίνει αναπόφευκτη έξοδος από το ευρώ λόγω της ανάγκης του πτωχευμένου κράτους να ανακτήσει τον έλεγχο της νομισματικής του πολιτικής. Ο λόγος είναι πολύ απλός και ο Βαρουφάκης τον αναφέρει στο άρθρο του. Κανένα εθνικό κοινοβούλιο δεν θα δεχτεί να χρηματοδοτήσει με τα αποθεματικά των φορολογουμένων του έναν αφερέγγυο χρεοκοπημένο.
Ουσιαστικά τι ζητάει ο αρθρογράφος με το δημοσίευμα του; Να καταψηφίσουν /απορρίψουν το μνημόνιο 2 οι βουλευτές στην ψηφοφορία της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2012. Με άλλα λόγια να προκαλέσουμε σήμερα αυτό που πρέπει και μπορούμε με πλήρη όμως αλλαγή των πολιτικών δεδομένων να αποφύγουμε και σήμερα και αύριο. Να σταματήσουμε να προσπαθούμε, ούτε καν να ελπίζουμε, για την αποφυγή της χρεοκοπίας.
Και να δικαιώσουμε ποιους;
Σε πρώτη γραμμή τους κερδοσκόπους των ασφαλίστρων κινδύνου, τα απεχθή Hedge funds που αδημονούν για την αναγγελία του πιστωτικού γεγονότος για να πλουτίσουν σε βάρος μας.
Όσους έχουν μαζέψει αποθέματα στο εξωτερικό και περιμένουν την υποτιμημένη δραχμή για να αγοράσουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία σε τιμές ξεπουλήματος.
Όσους θέλουν να κερδοσκοπήσουν με το εκτός CDS χρέος που θα παραμείνει πλέον σε σκληρό συνάλλαγμα αφού εμείς εθελοντικά θα αποχωρήσουμε από το ευρώ.
Μήπως όμως θα γλιτώσουν από ένα όχι της βουλής τα ομόλογα των ταμείων και των τραπεζών; Αν είναι δυνατόν με το PSI να διατηρήσουμε ένα μέρος τους, το όχι οδηγεί αυτόματα σε πλήρη διαγραφή τους.
Δεν θέλω να επεκταθώ σε άλλες πτυχές μιας άμεσης πτώχευσης διότι έχουν παρουσιαστεί και αναλυθεί με ακρίβεια από άλλους.
Τελικά ποιο είναι το κοινό του Βαρουφάκη που τον κάνει τόσο δημοφιλή ώστε να τον πατρονάρουνε κανάλια και γνωστά ιστολόγια;
Μα φυσικά ο αφελής κόσμος του ‘δεν πληρώνω’, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που είναι υπερχρεωμένοι και έχουν τον κρυφό πόθο ότι εφόσον η χώρα διαγράψει μονομερώς το χρέος της τότε και εκείνοι, ίσως μπορέσουν μονομερώς να πουν στις τράπεζες τους ότι ‘το χρέος είναι απεχθές, δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε δεν πληρώνουμε’. Συναλλακτικά ήθη που θα έχουν την επιβεβαιωμένη κατάληξη να μην σέβεται κανένας τα χρέη του απέναντι στους άλλους, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε μία κοινωνική ζούγκλα, με τους δικηγόρους, τους δικαστές και τους κλητήρες να είναι ο κανόνας της καθημερινότητας.
Τελικά τι θα δει ο Γιάννης Βαρουφάκης όταν κοιτάξει ο ίδιος το πρόσωπό του στον καθρέφτη, όπως ζητάει να το κάνουν οι βουλευτές πριν την ψηφοφορία;Η εικόνα που σχηματίζετε είναι νομίζω ολοφάνερη. Ο σαγηνευτής πολιτευτής Μαυρογιαλούρος που οι απόψεις του πάνε κατά πως φυσάει ο άνεμος.
Καλό κατευόδιο φίλε μου αλλά εγώ δεν σαλπάρω μαζί σου.
* Ο Γιώργος Καρίμαλης είναι Οικονομολόγος και στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων
georgekarimalis@gmail.com http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου