Όποιος δεν συμπαθεί τον Νταλάρα να σηκώσει το χέρι του. Τα υπόλοιπα είναι απλά φασισμός!

Η πιθανότητα της Βαϊμάρης

του Θανάση Πολλάτου*

Έγραψα πριν από μερικές μέρες πόση απέχθεια μου γεννά η ρητορική του μίσους που αναπαράγει το φαιοκόκκινο μέτωπο κατά του μνημονίου.

Η ρητορική του μίσους απέχει μόλις ένα βήμα από τη φυσική βία.

Το βήμα αυτό έχει πραγματοποιηθεί επανειλημμένα με τις επιθέσεις ενάντια σε πολιτικούς και δημοσιογράφους. Χθες ο Γιώργος Νταλάρας εισέπραξε ως αμοιβή για μια συναυλία του γιαούρτια, καρέκλες και άλλα εδώδιμα και αποικιακά.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει αυτό που είναι και αυτό που εκπροσωπεί ο Νταλάρας, υπάρχουν στις φιλελεύθερες δημοκρατίες τα απαραίτητα μέσα για να το εκφράσουμε. Και τα μέσα αυτά εξαντλούνται στη δημόσια εκφορά του λόγου. Η φυσική και η λεκτική βία δεν είναι μέσα σε αυτά.

Στην ελληνική περίπτωση φαίνεται ότι λείπει η κριτική ικανότητα, η αγωγή, η παιδεία, η αισθητική και το δημοκρατικό ήθος να θέτουμε τα όρια μεταξύ της πολιτικής διαμαρτυρίας και των πογκρόμ των ταγμάτων εφόδου.

Εν προκειμένω η διάκριση μεταξύ των ταγμάτων εφόδου που χτυπάνε τους μετανάστες και των ταγμάτων εφόδου που χτυπάνε όποιον δεν τους αρέσει είναι ασήμαντη. Πρόκειται για περιπτώσεις πολιτικής βίας.

Φασίστες με μαυροκόκκινο συνολάκι οι μεν, φασίστες με γαλανόλευκο συνολάκι οι δε. Φασίστες πάντως. Φασίστες, θέλω να πω, και οι σιτεμένοι επαναστάτες κλακαδόροι της φαιοκόκκινης αντιμνημονιακής τρομοκρατίας που ξεσαλώνουν στις ιντερνετικές τους λίστες. Της αριστεράς και της προόδου ντε. Και βάλε.

Όποιος και όποια από μας είναι ή παριστάνει τον υποστηρικτή της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να θυμάται ότι εδώ, στα δύσκολα, κρινόμαστε όλοι.

Και ας μην αρχίσουν οι εκπτώσεις για το «γιαουρτάκι» -άσε που δεν ήταν μόνο «γιαουρτάκι», αλλά και καρέκλες και κρανοφόροι επί σκηνής.

Το άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, πάντως, κάτι λέει για την απαγόρευση της εξευτελιστικής μεταχείρισης. Και εξευτελιστική μεταχείριση δεν υφίστανται μονάχα οι μετανάστες στα αστυνομικά τμήματα, αλλά και πολλοί άλλοι στο δημόσιο χώρο, στα πανεπιστήμια κ.α. Μονάχα η απόχρωση του φασίστα αλλάζει.
Ο Νταλάρας, μαγκιά του, δεν υπέκυψε στην τρομοκρατία και στην εξευτελιστική μεταχείριση που υπέστη ο ίδιος και οι μουσικοί της ορχήστρας του και συνέχισε με αξιοθαύμαστο πείσμα να τραγουδάει.

Οι σιωπηρά επιδοκιμάζοντες και οι κλακαδόροι της επελαύνουσας και ξεσαλωμένης σποράς του Δεκέμβρη του ‘08, που μετά από τα «η αλληλεγγύη, το όπλο των λαών...», άρχισε τα «προδότη» και «δωσίλογε»- τέτοια είναι η διεθνιστική της κατάρτιση- στο τέμπο του Τράγκα, να προσέξουν την πιθανότητα της Βαϊμάρης.

Γιατί τότε, δεν ξέρω αν τα αντιμνημονιακά κολλητιλίκια με τη Χρυσή Αυγή θα μπορέσουν να σώσουν την παρτίδα.

*από τα arguments.gr

via http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com