Ο φιλελευθερισμός με απλά λόγια

Μη φοβάστε!

Δεν είναι ο φιλελευθερισμός που ετοιμάζει το δηλητήριο για σας.

Είναι μια συνηθισμένη μάγισσα, σαν κι αυτές που θα σας τάξουν ρουσφέτια, λεφτά, διορισμούς, δάνεια, επιδοτήσεις και όλα τα γνωστά στην προεκλογική περίοδο που αρχίζει σε λίγο…

Τον τελευταίο καιρό ακούγονται από διάφορες μεριές υποτιθέμενες περιγραφές του φιλελευθερισμού και καταγγελίες για τα δεινά που μπορεί να φέρει στον λαό. Φυσικά, ήταν ανέκαθεν συνηθισμένο σπορ η συκοφαντία: «Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, πάντα κάτι θα μείνει», η γνωστή βάση της ναζιστικής προπαγάνδας.

Φυσικά, αυτή η προπαγάνδα στηρίζεται στο γεγονός πως ο φιλελευθερισμός δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ στην Ελλάδα κι έτσι είναι πιο εύκολη η συκοφάντηση μιας κατάστασης, την οποία δεν έχουμε ζήσει. Επίσης, κάθε χώρα έχει τη δική της προϊστορία, τις δικές της δομές, τη δική της παιδεία και τον δικό της πολιτισμό. Έτσι, δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς για καθαρά πρότυπα, δηλαδή να πει: το πρότυπό μας είναι η τάδε χώρα. Αλλά σε αρκετό βαθμό, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακολουθούν φιλελεύθερες πολιτικές.

Οι βασικές διαφορές του φιλελευθερισμού από τον κρατισμό, είτε σοσιαλιστικού είτε δεξιού τύπου, είναι δύο: η επιχειρηματικότητα και ο ανταγωνισμός.

Ο φιλελευθερισμός θέλει να μην ανήκουν στο κράτος οι επιχειρήσεις – να ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα και να μην υπάρχουν μονοπώλια. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει σήμερα τις συνέπειες αυτών των διαφορών.

Ένα δικό μας χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ιστορία του ΟΤΕ όταν ήταν (μέχρι πρόσφατα) κρατικό μονοπώλιο. Από το ένα μέρος άνθησαν οι συντεχνίες των συνδικαλιστών και από το άλλο είχαμε τα σκάνδαλα της Ζήμενς και της Ιντρακόμ. Οι πιέσεις των συνδικαλιστών προς τις κυβερνήσεις είχαν ως αποτέλεσμα εξωφρενικές αμοιβές των εργαζομένων (με συνδυασμό απίθανων επιδομάτων, μπόνους κλπ.), τις οποίες, φυσικά, έπρεπε να πληρώσει ο καταναλωτής άμεσα ή μέσα από φόρους που πήγαιναν στην επιδότηση των ελλειμμάτων του ΟΤΕ. (Ανάλογη είναι και η ιστορία της ΔΕΗ, του ΟΣΕ κλπ.).

Αντίθετα, είδαμε την εξέλιξη της κινητής τηλεφωνίας εδώ και είκοσι χρόνια. Μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε τη σύγκριση σε όλα τα επίπεδα. Κινητή τηλεφωνία χωρίς σκάνδαλα, αφού οι πολιτικοί δεν μπορούν να ανακατευτούν για να πάρουν μίζες και με συνεχή πτώση των τιμών του καταναλωτή λόγω του ανταγωνισμού.

Διαλέγετε, λοιπόν, και παίρνετε. Τι είναι καλύτερο για τον λαό;

Ο φιλελευθερισμός, βέβαια, δεν αρνείται την ύπαρξη της δημόσιας παιδείας και δημόσιας υγείας. Θέλει, όμως, η λειτουργία τους να γίνεται με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας, δηλαδή να υπάρχει έλεγχος και αξιολόγηση. Έλεγχος στη διαχείριση των χρημάτων και στην ανταποδοτικότητά τους: τα χρήματα να πιάνουν τόπο και να συγκρίνονται τα αποτελέσματά τους. Και η καλύτερη σύγκριση γίνεται όταν υπάρχουν ιδιωτικοί φορείς με τις αντίστοιχες λειτουργίες στην παιδεία και στην υγεία – χωρίς να επιβάλει το κράτος την ισοπέδωση (για να μη φαίνονται τα προβλήματα του δημόσιου τομέα).

Όσο για την κοινωνική πρόνοια αυτή μπορεί να είναι ακόμα πιο αποτελεσματική με τον φιλελευθερισμό. Όταν το κράτος είναι «μικρό», δηλαδή όσο χρειάζεται πραγματικά για να λειτουργεί αποτελεσματικά, τότε υπάρχουν και περισσότερα χρήματα για την πραγματική κοινωνική πρόνοια, που δεν έχει σχέση με επιδόματα σε δημόσιους υπάλληλους, αλλά με τη φροντίδα αυτών που έχουν πραγματική ανάγκη, μέσα από ένα οργανωμένο δίκτυο.

Φυσικά, όπως για όλες τις πολιτικές ιδεολογίες, έτσι και για τον φιλελευθερισμό ακούγονται φωνές από διάφορους, είτε αντίπαλους, είτε φανατισμένους, είτε ανόητους, είτε προβοκάτορες. Συνηθισμένο φαινόμενο στις πολιτικές διαμάχες.

Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης αυτού του φαινομένου είναι η απλή παρουσίαση του φιλελευθερισμού που έχει το πιο ανθρώπινο πρόσωπο από όλες τις άλλες πολιτικές ιδεολογίες.

via wiredandready.net