Μεταβατική κυβέρνηση ή κυβέρνηση-υπέρβαση;

Μεταβατική κυβέρνηση ή κυβέρνηση-υπέρβαση;:

Μερικές φορές το πρόβλημα είναι και τα πρόσωπα. Όταν είναι ανεπαρκή για τον ρόλο που τους έτυχε. Ή όταν οι συνθήκες που καλούνται να χειριστούν είναι διαφορετικές από τις αναγκαιότητες που κάποτε τα ανέδειξαν. Κυρίως όμως, όταν γίνονται εμπόδια στην δυναμική των πραγμάτων. Τα συμπτώματα της δυσαρμονίας είναι τότε σαφή: ολοένα και μεγαλύτερο κόστος για ολοένα μικρότερο αποτέλεσμα· ολοένα μεγαλύτερος θόρυβος για ολοένα μικρότερη πράξη· αυτή η υπόκωφη στασιμότητα, που ετοιμάζει την ανεξέλεγκτη έκρηξη.

Το ζούμε με έναν Πρωθυπουργό που ξοδεύει τα τελευταία αποθέματα πολιτικής μαεστρίας στην παραμονή του στην κομματική ηγεσία. Μπορεί και να είναι ειλικρινής όταν λέει ότι η θυσία του είναι ανιδιοτελής. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι εδώ και ένα χρόνο οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που ο ίδιος εξαγγέλλει, μένουν κενές λέξεις, που όσο περισσότερες ρωγμές προκαλούν, τόσο λιγότερο αποτέλεσμα φέρνουν. Κι ενώ έχει την αποστολή - και την ευθύνη - να κυβερνήσει, το κράτος έχει ακινητοποιηθεί και καταρρέει. Οι πύρρειες νίκες κομματικής επιβίωσης, εν μέσω διάχυτης προσωπικής αμφισβήτησης, σε τίποτα δεν αντιμετωπίζουν την κυβερνητική αναποτελεσματικότητα, ενώ η τελευταία τέτοια νίκη είχε για όλους μας ένα ανώφελο εθνικό κόστος. Ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο: οι ικανότητες που τον έφεραν στην εξουσία δεν είναι αυτές που απαιτούνται για την διακυβέρνηση μιας χώρας σε κρίση, όπως και η ρητορική που τον έφερε στην εξουσία δεν είναι η γλώσσα της σκληρής αλήθειας που προσπαθεί ξαφνικά να αρθρώσει. Για τον λόγο αυτόν, δεν θα μπορέσει ποτέ να εξασφαλίσει πραγματική συναίνεση, κομματική, πολιτική και ακόμα περισσότερο κοινωνική. Αυτό είναι και προσωπικό πρόβλημα· ή μάλλον θεμελιώδες πρόβλημα προσώπου.

Το ζούμε και με έναν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης που αχρηστεύει τα ήδη εξαντλημένα αποθέματα πολιτικού κεφαλαίου που κληρονόμησε μαζί με το κόμμα του, για να περιχαρακωθεί φοβικά στην δική του κομματική εξουσία. Έχοντας επί μακρόν επενδύσει δημοσκοπικά στον «αντιμνημονιακό αγώνα» και στα εύκολα αντανακλαστικά εθνικού απομονωτισμού, ξέρει ότι ο μόνος πλέον εφικτός δρόμος γι'αυτόν είναι η εξ'εφόδου κατάληψη της εξουσίας με πρόωρες εκλογές. Θα έχει τότε την δικαιολογία ότι δεσμεύεται από αποφάσεις στις οποίες δεν συναίνεσε. Ήταν και αυτό αναπόφευκτο: τα κριτήρια της «αναγκαιότητας» της επιλογής του για την κομματική ηγεσία, η προστασία δηλαδή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του κόμματος και η συσπείρωση των απογοητευμένων οπαδών με μόνη την προσδοκία επανόδου στην εξουσία, ήταν τότε εντελώς διαφορετικά από τις απαιτήσεις συναίνεσης και συνεργασίας που αντιμετωπίζει σήμερα. Είναι και αυτό προσωπικό πρόβλημα. Και ακόμα πιο επώδυνο πρόβλημα προσώπου.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από πρόσωπα που επελέγησαν τότε για εντελώς διαφορετικούς ρόλους από αυτούς που καλούνται να διαδραματίσουν τώρα· με κριτήρια εντελώς διαφορετικά τότε, για πολιτικές ικανότητες που είναι άχρηστες τώρα. Ακόμη περισσότερο, δεν μπορούμε να περιμένουμε να επιτύχουν ουσιαστική συναίνεση πρόσωπα που αναδείχτηκαν ακριβώς λόγω της έλλειψής της. Η ύπαρξή τους και μόνο, θα είναι εν πολλοίς το σημαντικότερο εμπόδιο στην επίτευξή της, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους ή ακόμη και από μια προσωρινή σύμπραξη μπροστά στην ευθύνη της καταστροφής. Όλα δείχνουν ότι θα έχουμε τελικά μία αναγκαστική κυβέρνηση απρόθυμης συνεργασίας. Θα είναι μία χαμένη ευκαιρία, αν αυτή η κυβέρνηση δεν είναι και μία πρόβα υπέρβασης των προσώπων-προβλημάτων.

ΓΦα

Permalink

| Leave a comment »