Τρία χρόνια μετά..

Τρία χρόνια μετά..:

Το βράδυ που σκότωσαν τον Γρηγορόπουλο θυμάμαι ένα tweet,νομίζω του Νίκου Δρανδάκη, που έλεγε...από σήμερα και μετά τίποτα δεν θα είναι ίδιο στην Ελλάδα..Τρόμαξα! Η μοιραία αυτή σφαίρα ήταν η έναρξη μίας παρατεταμένης περιόδου ταραχής και αστάθειας που ζει η χώρα μέχρι τις μέρες μας. Από τότε αν βάλει ο νους μας πόσα πράγματα έχουν αλλάξει σίγουρα θα τρομάξει, ακόμα και αν το περίμενε. Πόσοι έχουν μείνει χωρίς δουλειά, πόσοι έχουν απογοητευτεί, πόσοι δεν ελπίζουν σε τίποτα, πόσοι έχουν χάσει τη ζωή τους σε έκτροπα, πόσοι δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα ή τη θέρμανση, πόσοι 30ρηδες γυρνάνε και ζουν πίσω με τους γονείς τους, πόσοι συνταξιούχοι θα πεθάνουν στη ψάθα, πόσοι κυβερνώντες έχουν αλλάξει, πόσο νούμερο ένα θέμα έχουμε γίνει στη παγκόσμια ατζέντα για να αποτελούμε τελικά ένα ειδικό case...

Σίγουρα εκείνη η μοιραία σφαίρα που αφαίρεσε τη ζωή του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου, ένα Σάββατο βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, δεν τα προκάλεσε όλα αυτά. Χρόνια πριν σοβούσε η σαπίλα και η σήψη. Και πάντως όλα στη ζωή ξεκινάνε, ξεσπάνε ξαφνικά με μία αφορμή σαν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, αφού σίγουρα η σφαίρα έφυγε «εύκολα» εκείνο το βράδυ γιατί η κρατική μηχανή είχε απορυθμιστεί, γιατί ο κοινωνικός ιστός της χώρας μας είχε διαρραγεί, γιατί η βιτρίνα φαινόταν ακόμα καθαρή αλλά η βάση που τη στήριζε είχε πια ξεχαρβαλώσει.

Τρία χρόνια μετά ακόμα περνάμε ένα πρωτόγνωρο αποκαλυπτικό τσουνάμι που μας φαίνεται ατελείωτο. Κάποιοι αναζητούν, αναλαμβάνουν, οραματίζονται νέους ρόλους, ο κόσμος παραμένει ζαλισμένος, θυμωμένος, ένοχος, καταδικάζει συλλήβδην και δύσκολα μπορεί να ακουμπήσει κάπου, να εξιλεωθεί. Ψάχνει να πιστέψει, να ορίσει νέες σταθερές, μα δεν μπορεί. Τρία χρόνια μετά έχουμε ανακατωθεί, ίσως όχι αρκετά και ταλαιπωρηθεί ίσως όχι δημιουργικά. Τρία χρόνια μετά ακόμα δεν μπορούμε να απαντήσουμε ξεκάθαρα στο τί Ελλάδα, τί γειτονιά, τί ζωή θέλουμε, και πώς μπορούμε τελικά ο καθ' ένας από εμάς και μαζί να την πετύχουμε...Ας ελπίσουμε, ότι κάποιες ενδείξεις φωτεινές (θα) έχουμε..

Permalink

| Leave a comment »