I am bewildered by the magnificence of your beauty,
and wish to see you with a hundred eyes....
I am in the house of mercy,
and my heart is a place of prayer.
Το Wired and Ready, σημπαρασταικετε στον αγόνα των Αιλήνων φοιτητών ενάντια στην ΔΟΙΗΚΗΣΗ και θέλει να ταιεθι στην ΥΠΗΡΕΣΕΙΑ του λαού. Οι Αίλληνες φοιτητές στα αιλληνικά παναιπιστημια δήχνουν συνεχος το εκπεδεφτικώ τους αιπήπεδω και δήνουν μάχι για καλήταιρη και ποιο πηιωτικί πεδήα. Οι φητιταις αίχουν δίκηο στα ετίματα τους! Ο νώμως της βουλίς των Αιλλήνων δαιν πραίποι να αιφαρμωστεί. Κατάλιψυ τόρα.
οι αίλλιναις φοιτηταίς αίχουν κάνη μεταπτηχοιακό ώλη τους στον κλάδο της : Κάταληψης, Διαμαρτυρίας και φυσικά ωρθωγραφήας. Κάπηι από αυτούς έχουν καθείσει τόσο κερό στο παναιπηστυμυω ώπου αίχουν αρχήσει και το διδακτωρικώ τους , ειδικά στον τωμέα της Κατάληψης.
Ακούστε πουλιμαινα τσηράκοια του κεφαλέου: Η ορθοργαφεία είνε μεια αστηκή συνείθηα γηατι κάνοι τι σκεψι εργαληο κωνφορμησμού ενάντεια στιν ελέφθερη δηανόισι του αιπαναστατηκού προτσες.
Εντάξει κούραση τα τόσα ορθογραφίκα. Πλάκα πλάκα καλό θα ήταν οι επαναστάτες της πατάτας πριν ψεκάσουν τα πανώ τους ας αφήσουν κάποιον που
1:) πήγε σχολείο
2:) πρόσεχε στο μάθημα και δεν σκεφτόταν τον Λένιν/Μαρξ στο μάθημα της ορθογραφίας
Φυσικά όμως το Word είναι μέρος του ΚΑΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ! άρα τζιζ μακρία από spelling check
Yπόψη οι τύποι που κρατούν το Πανώ είναι το Μέλλον της Ελλάδος και θα έχουν πτυχίο. Μην απορείτε μετά για την κατάντια της χώρας. Τουλάχιστον αυτοί έχουν πάρει πτυχίο ελλήνοτητας από τον Κ. Τσίμπλα. Τι στοίχημα πάτε ότι θα κάνει comment κάποιος “φίλος” όπου θα λέει ότι χάνουμε το δάσος για να δούμε το δένδρο και έτσι δεν απαντάμε στα αιτήματα τους και ότι κοροίδευουμε τον αγώνα τους.
ΥΓ πάντως δεν φταίνε αυτά τα παλικάρια. Που να ξέρουν τι σημαίνει η λέξη δοικησή και υπηρεσία? Είναι ένοίες άγνωστες στην σφαίρα του Σοσιαλησμού και Κομμουνισμού!
ΥΓ 2 Αυτοί στην αφίσα είναι οι μελλοντικοί : Φωτόπουλοι, Ρεππαδεες και Τσίμπλες!
ΥΓ 3 Η ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΦΤΑΙΝΕ!!
ΟΚ! ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ?
1:) Πόσοι από τους Νεαρούς στην φωτογραφία ανήκουν σε ΚΟμμάτικη Νεολαία?
2:) Πόσοι από αυτούς θα είναι μελλοντικά πολιτικά πρόσωπα?
3:) Πόσοι από αυτούς θα γίνουν υπουργόι/υφυπουργοί?
Το μοντέλο που ορισμένοι νομίζουν ότι θα προσφέρει ανάπτυξη δεν έχει προσφέρει τίποτα. Το μοντέλο που κάνει λόγο ότι το κράτος δανείζεται λεφτά και τα σπαταλά ξοδεύοντας ασύστολα δεξιά και αριστερά, μόνο και μόνο για να διοχετεύσει λεφτά στην οικονομία έχει πλέον πεθάνει.
Αυτό το μοντέλο μας έχει αφήσει ένα τεράστιο χρέος, μας έχει κάνει αντιπαραγωγικούς, μας έχει εμποδίσει να εξελιχτούμε και θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να μπορεί αυτή η οικονομία να ορθοποδήσει ξανά.
Άρα όσοι από εσάς νομίζει ότι απλά ξοδεύοντας λεφτά θα δούμε ανάπτυξη, κάνουν λάθος.
Και αυτό ισχύει και για τα έργα υποδομής. Σημειώστε παρακαλώ, ότι ένα σχέδιο Marshall (που σας λέω τον τελευταίο καιρό) δεν θα προσφέρει ανάπτυξη. Ένα σχέδιο Marshall θα μας προσφερθεί πίστωση χρόνου, θα βάλει ορισμένα λεφτά στις τσέπες του κόσμου (σημαντικό, δεν λέω), θα μειώσει λίγο την ανεργία και θα βάλει ένα μαξιλάρι κάτω από την ύφεση (επίσης σημαντικό) αλλά δεν θα μας προσφέρει ανάπτυξη.
Ανάπτυξη και πραγματικό εισόδημα μπορεί να προσφέρει μόνο ο ιδιωτικός τομέας μέσα από το επιχειρείν και την παραγωγική διαδικασία.
Άρα το κούρεμα και το όποιο σχέδιο Marshall θα προσφέρει ανακούφιση μεν, αλλά μακροπρόθεσμες αναπτυξιακές προοπτικές μπορεί να προσφέρει μόνο η προσπάθεια του ιδιωτικού τομέα να κερδίσει μέσα από τις επενδύσεις και τίποτα λιγότερο.
Δεν υπάρχει αντίδοτο για:
- Το ότι το 40% του προϋπολογισμού πάει σε συντάξεις (πρέπει να γίνουν μειώσεις στα ευγενή ταμεία)
- Το ότι ξοδεύουμε περισσότερο από αυτό που παράγουμε (πρέπει να μειωθεί η ψαλίδα)
- Τις όποιες φούσκες υπάρχουν στην αγορά, όπως για παράδειγμα των ακινήτων, τόσο σε τιμές όσο και σε ποσότητα. (Δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις να αποτρέψεις το asset deflation).
- Το γεγονός ότι έχουμε τα διπλάσια καταστήματα λιανικής πώλησης από ό,τι η Ευρώπη (πολλοί αναγκαστικά θα κλείσουν)
- Το ότι το κράτος έχει περισσότερο χρέος από ό,τι μπορεί να εξυπηρετήσει (ένα μεγάλο μέρος θα πρέπει να διαγραφεί).
Η ελληνική οικονομία βιώνει έως ένα μεγάλο βαθμό ένα ξεφούσκωμα πολλαπλών επιπέδων. Όσο χρήμα και να ρίξεις για να αποτρέψεις τις πιο πάνω φούσκες από το να ξεφουσκώσουν, δεν θα καταφέρεις τίποτα.
Οι Αμερικανοί για παράδειγμα, παρά την Fed και παρά το ότι έχουν τυπώσει ένα σωρό λεφτά, δεν έχουν καταφέρει να αποτρέψουν το ξεφούσκωμα της αγοράς ακινήτων.
Αντ΄ αυτού την έχουν αντιμετωπίσει κατάμουτρα, προβαίνοντας ήδη σε διαγραφές 2 τρισ. δολαρίων και όλες οι ενδείξεις είναι ότι το τελικό ποσό θα υπερβεί τα 3 τρισ. δολάρια. Για να καταλάβετε πόσο μεγάλο είναι αυτό το νούμερο, είναι περίπου το 20% του Αμερικανικού ΑΕΠ.
Δεν έχει νόημα να νομίζει κάποιος ότι μπορούν να αποτραπούν αυτές οι διαγραφές. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τις επιπτώσεις μίας αποπληθωριστικής λαίλαπας μιας τεράστιας πλασματικής ρευστότητας με πραγματικό χρήμα, έτσι ώστε να προσπαθήσεις να αποτρέψεις το ξεφούσκωμα. Η Ιαπωνία είναι το καλύτερο παράδειγμα.
Αυτό όμως που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις την κατάσταση αναγκάζοντας τις τράπεζες να συνεργαστούν με καταναλωτές, έτσι ώστε το στεγαστικό δάνειο κάποιου να είναι έως το 40% του εισοδήματος του. Και αν και αυτό δεν φτάνει, τότε να προβεί η τράπεζα σε κούρεμα του ονομαστικού δανείου αυτών που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις αυτού του δανείου, λόγω της οικονομικής κατάστασης (σε διαφορετική περίπτωση ας δοκιμάσει η τράπεζα την τύχη της με την αγορά αν νομίζει ότι θα πάρει την αξία του δανείου).
Μπορείς επίσης να πάρεις μέτρα τα οποία δεν κοστίζουν τίποτα, αλλά μπορούν να προσφέρουν αναπτυξιακή ανακούφιση.
Για παράδειγμα, τι μας κοστίζει να αλλάξει ο νόμος περί ανωνύμων εταιρειών και να αντιγράψουμε τους ξένους έτσι ώστε να μπορούν να φτιαχτούν εταιρείες στην Ελλάδα με μηδενικό κόστος; Τι κοστίζει να καθοριστεί η χρήση γης σε αυτή τη χώρα, ώστε να ξέρει ο κάθε ένας τι μπορεί και δεν μπορεί να κάνει και που; Τι κοστίζει να σταματήσουν οι υποχρεωτικές δημοσιεύσεις ισολογισμών στις εφημερίδες, οι υποχρεωτικές εγγραφές στα επιμελητήρια και να μηδενιστεί το κόστος δημοσίευσης ΦΕΚ; Τι κοστίζει ώστε να φτιάξουμε ένα νομοθετικό και φορολογικό πλαίσιο, έτσι ώστε να κάνουμε την Ελλάδα έναν εύκολο προορισμό για ξένους κατοίκους με πολλά λεφτά;
Πάνω από όλα, τι κοστίζει να απελευθερώσεις την αγορά από τα γραφειοκρατικά βάρη με σκοπό να αναιρεθούν οι λόγοι για τους οποίους δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, για να δοθεί κίνητρο στον ιδιωτικό τομέα να επιχειρήσει για να μειωθεί η ανεργία;
Η απάντηση είναι ότι δεν κοστίζει τίποτα. Και παρ΄ όλο που υπάρχουν χίλια και δυο πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε, που δεν κοστίζουν τίποτα (που θα μπορούσαν να βάλουν ένα μαξιλάρι κάτω από αυτή την ύφεση), εμείς εξακολουθούμε και φωνάζουμε ότι θέλουμε ανάπτυξη με δανεικά που δεν υπάρχουν χωρίς να έχουμε κάποια πρόταση για κάτι το διαφορετικό.
Η κατάληξη είναι ότι οι φούσκες δεν ξεφουσκώνουν αλλά σκάνε και δυστυχώς κάνεις δεν μπορεί να κάνει τίποτα να τις αποτρέψει να σκάσουν.
Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε πολλές φούσκες που σκάνε ταυτόχρονα αυτή την εποχή. Το κατάλληλο φάρμακο είναι οι διαγραφές, η καταγραφή των ζημιών, η περιποίηση των πληγών (κοινωνικά μέτρα), η προετοιμασία για την επόμενη μέρα (με την αναδιάρθρωση της οικονομίας μας) και πάνω από όλα, το πάθημα να γίνει μάθημα ώστε να μην ξανασυμβεί.
Όλα τα άλλα είναι θεωρίες για αγρίους και οικονομικά μαθηματικά Βορείου Κορέας.
via market-talk.net
Διαβάζω στο σημερινό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στη στήλη του στην Καθημερινή:
Από το Πρώτο Θέμα:
«O JFK είχε πει ότι «πρέπει να είμαστε ιδεαλιστές χωρίς τις αυταπάτες». Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να σκεφτούμε στην Ελλάδα αν πραγματικά –που κατά την γνώμη μου ναι- αξίζει να κάνουμε θυσίες για να είμαστε μέρος αυτού του ευρωπαϊκού ονείρου, το οποίο πολύ το συκοφαντούμε τώρα τελευταία, και το ευρώ είναι ένα κομμάτι αυτού του ευρωπαϊκού project, αυτής της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που στο κάτω κάτω εξασφάλισε την ειρήνη για τα τελευταία πενήντα- εξήντα χρόνια».
Πέντε λεπτά, το πρωί της Κυριακής 19/2/2012, με τον Ν.Υποφάντη και τον Ν.Ανδρίτσο, στην εκπομπή «Στο Στόμα το του Νίκου», στο ραδιόφωνο του Σκάϊ, για το δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή, εν'όψει του debate της Intelligence Squared Greece.
Ν.Υποφάντης: Το θέμα είναι από εδώ και πέρα, μετά την κουβέντα που θα γίνει αν τελικά πειστεί η κοινωνία ότι θα πρέπει να μείνουμε στο ευρώ ή τελικά αν πειστεί η κοινωνία ότι θα πρέπει να πάμε στην δραχμή.
Νομίζω ότι το σημαντικό είναι, καταρχήν, να αποφορτιστεί αυτή η συζήτηση και να φύγει από αυτό το συμβολικό επίπεδο. Γιατί πιστεύω ότι αυτό το θέμα, που είναι πολύ σημαντικό, έχει αναχθεί στο επίπεδο «υπέρ ή κατά του μνημονίου»: είσαι υπέρ του ευρώ, είσαι υπέρ του μνημονίου - είσαι κατά του ευρώ, είσαι κατά του μνημονίου. Τελικά στις δημοσκοπικές δημοκρατίες όπου ζούμε και όπου πραγματικά η κοινή γνώμη επηρεάζει τα πολιτικά πράγματα, είναι πάρα πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει αυτή η ερώτηση. Για αυτό λοιπόν και το debate αυτό, παρουσιάζοντας και τις δύο πλευρές, θα βοηθήσει τουλάχιστον να δούμε τα πράγματα στην ουσία τους, απαλλαγμένα από τέτοιες συνθηματολογικές προσεγγίσεις.
Ν.Ανδρίτσος: Γρηγόρη Φαρμάκη, αυτό που λένε πολλοί ότι εν τέλει άμα πάμε στην δραχμή-επειδή είσαι επιχειρηματίας το ρωτάω αυτό- άμα πάμε στην δραχμή στην τελική θα έχουμε και πιο ανταγωνιστικά προϊόντα και εταιρείες δηλ. θα έχουμε μια πραγματική άνθηση, ένα ξέσπασμα αναπτυξιακό, ποια είναι η άποψη σου πάνω σε αυτό;
Νομίζω ότι η κα Ξαφά, λίγο πριν, το απήντησε πάρα πολύ σωστά· και το απήντησε ακόμα καλύτερα η κα Bloomfield λίγο νωρίτερα στην εκπομπή σας, που είπε πραγματικά πώς μια οικονομία αναπτύσσεται. Δεν είδα εκεί να αναφέρεται πουθενά στην ανταγωνιστικότητα της Αυστραλίας με την υποτίμηση του νομίσματος της.
Να σας πω για λίγο την προσωπική μου γνώμη: ναι η δική μας εταιρεία, ως εξαγωγική, για παράδειγμα, θα είχε ωφεληθεί. Αλλά θα έπρεπε να πηγαίνω σε αυτήν την εταιρεία, όπου θα δούλευαν άνθρωποι οι οποίοι θα ήταν φτωχοί και δυστυχισμένοι. Δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα. Δεν νομίζω δηλαδή ότι, άμα δει κανείς τα πράγματα στην ουσία τους, μπορεί πραγματικά να πιστεύει ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν με μια υποτίμηση της δραχμής.
Στην οικονομία δυστυχώς παίζουν ρόλο οι λεπτομέρειες και οι λεπτομέρειες είναι ότι θα πρέπει να δούμε τι εξάγουμε, τι παράγουμε, ποιοί είναι οι ανταγωνιστές μας στα προϊόντα και τις υπηρεσίες που παράγουμε, και να δούμε πραγματικά αν μπορούμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί όντας φτηνότεροι από αυτούς. Πιο ανταγωνιστικοί από τους Τούρκους, ας πούμε, που πουλάνε πολύ καλό τουριστικό προϊόν σε πολύ χαμηλότερη τιμή. Ή από τις άλλες χώρες, που εξάγουν αγροτικά προϊόντα. Άρα δεν είναι εκεί η λύση. Αυτή η λογική της υποτίμησης θα μας οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις μισθών και μείωση του βιοτικού επιπέδου. Μπορεί τις εξαγωγικές εταιρείες να τις συμφέρει, αλλά δεν μπορείς να ανθίσεις σε ένα περιβάλλον που δεν ανθίζει και αυτό.
Ν.Υποφάντης: Και τις εξαγωγικές εταιρείες και σε όσους έχουν κεφάλαια στο εξωτερικό και θέλουν να τα φέρουν μέσα.
Μα νομίζω ότι τελικά αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας. Διάβαζα σήμερα ένα άρθρο στον Economist για το τι έγινε πραγματικά στην Αργεντινή. Τελικά οι εταιρείες που κάνουν δουλειές συνήθως έχουν συμβόλαια στο εξωτερικό και τα λεφτά τους στην Ελλάδα και αυτές τις εταιρείες θα τις πλήξει, ακόμα κι αν είναι εξαγωγικές, μια έξοδος από το ευρώ και μια υποτίμηση, ενώ αντιθέτως, εταιρείες ή επιχειρηματίες που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και χρωστάνε στην Ελλάδα μάλλον θα ευνοηθούν.
Θα ήθελα όμως να μου επιτρέψετε να πω κάτι άλλο. Να φύγουμε λίγο από το χώρο της οικονομίας. Το ερώτημα αυτό είναι και ένα πολιτικό ερώτημα – το ναι ή όχι στο Ευρώ - και αυτή την πολιτική διάσταση την ξεχνάμε συνήθως.
O JFK είχε πει ότι «πρέπει να είμαστε ιδεαλιστές χωρίς τις αυταπάτες». Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να σκεφτούμε στην Ελλάδα αν πραγματικά –που κατά την γνώμη μου ναι- αξίζει να κάνουμε θυσίες για να είμαστε μέρος αυτού του ευρωπαϊκού ονείρου, το οποίο πολύ το συκοφαντούμε τώρα τελευταία, και το ευρώ είναι ένα κομμάτι αυτού του ευρωπαϊκού project, αυτής της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που στο κάτω κάτω εξασφάλισε την ειρήνη για τα τελευταία πενήντα- εξήντα χρόνια.
http://gregoryfarmakis.posterous.com
Είναι περιττό να θέσουμε ίσως από μια άποψη, το πόσο σοβαρή και επώδυνη είναι η κρίση η οποία ζούμε. Επίσης είναι δύσκολο πραγματικά να οριοθετήσεις σε πιο βαθμό αυτή προήλθε από εμάς ή από τις παθογένειες του διεθνούς συστήματος.
Επιπροσθέτως οφείλουμε να σημειώσουμε πως ένα πρόβλημα, εξόχως οικονομικής φύσεως, είναι σίγουρα αρκετά δύσκολο εξ ορισμού να αναλυθεί εύκολα στις πλατιές μάζες, πολλώ δε όταν συχνά και οι οικονομολόγοι μεταξύ τους δεν συμφωνούν σε πολλές επιμέρους παραμέτρους.
Η περιπλοκότητα του «ελληνικού προβλήματος» δίνει δυστυχώς χώρο, σε απλοποιητικές ερμηνείες, αφορισμούς και λαϊκιστικές στρατηγικές. Από την φύση του σε ένα περίπλοκο θέμα, μειονεκτεί εκείνος, που προσπαθεί να το εξηγήσει αναλυτικά, σε σχέση με αυτόν που το ισοπεδώνει με έναν γενικό αφορισμό.
Σε αυτό το πνεύμα λοιπόν έχουμε δει να βγαίνουν οι απίστευτες ανακρίβειες και καταγγελίες ενώ έχουμε δει και σχεδόν αδιανόητες συμμαχίες μεταξύ ετερόκλητων πολιτικών χώρων, που συχνά έχουν σαν κοινό στοιχείο την φοβικότητα στην Ευρώπη και στην Δύση γενικότερα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μια ρητορική που αρχίζει να κερδίζει έδαφος είναι αυτή της «επιστροφής στην δραχμή» ως μιας νέας μαγικής λύσης για την κρίση την οποία ζούμε. Η γενική θεωρία πάει λίγο ως πολύ ως εξής: «Θα γυρίσουμε στην δραχμή θα αντιμετωπίσουμε κάποιες λίγες δυσκολίες στην αρχή και μετά , θα αναλάβουμε πάλι την ανταγωνιστικότητα τα μας και όλα πάλι καλά, βουρ στα μπουζούκια!»
Αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της λογικής θεωρώ ότι μπορούμε να θέσουμε το τελευταίο άρθρο του Βαξεβάνη "Χρεοκοπημένες αλήθειες και τοκισμένα ψέματα" http://www.koutipandoras.gr/?p=15367 .
Όσο και αν εκτιμώ σαν ρεπόρτερ τον Βαξεβάνη, συχνά έχω αντιρρήσεις ως προς την αρθρογραφία του και αυτό το άρθρο, άγγιξε κάποιες ευαίσθητες «χορδές». Για τον λόγο αυτόν θα επιχειρήσω να του κάνω μια αναλυτική κριτική.
Ξεκινόντας λοιπόν ο Βαξεβάνης λέει ότι εκφράζει την άποψη του ως μη ειδικός, αλλά από εκεί και πέρα μιλάει για την τεράστια βιβλιογραφία πάνω στην οποία βασίζεται και στην 25χρονή του εμπειρία. Κάπου εκεί λοιπόν εξαφανίζεται και η όποια μετριοφροσύνη του αρθρογράφου.
Στην πρώτη λοιπόν ενότητα αφού απορεί με τον φόβο που εμπνέει σε πολλούς η επιστροφή στην δραχμή, μας καθησηχάζει και μας εξηγεί ότι δεν έχουμε δα και τίποτα να φοβόμαστε, ξεκινάει αναλύοντας πως η Ευρώπη «δεν αποτελεί μια πολιτική και οικονομική οντότητα στην οποία οι αποφάσεις παίρνονται με γνώμονα το ενιαίο συμφέρον. Δηλαδή δεν συμβαίνει ό,τι συμβαίνει για παράδειγμα στις
ΗΠΑ όπου κονδύλια από μια πλούσια Πολιτεία κατευθύνονται σε μια φτωχή για την αναγκαία ισορροπία. Οι οικονομικές αποφάσεις στην ΕΕ, παίρνονται ως αποτέλεσμα συμψηφισμών των ισχυρών ως σήμερα κρατών (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία).Έτσι μοιραία το ευρώ παρότι ενιαίο νόμισμα, δεν ανταποκρίνεται πρακτικά σε κάτι άλλο κοινό»
Σίγουρα η Ευρώπη δεν έχει φτάσει την ενότητα των ΗΠΑ, θέλουμε μερικές δεκάδες χρόνια ως την πολιτική ένωση ακόμα, αλλά από πού προκύπτει ότι οι αποφάσεις είναι αποτέλεσμα μόνο των ισχυρότερων κρατών; Στο ευρωκοινοβούλιο οι ψήφοι και η δομή του, επιτρέπουν σχεδόν σε όλες τις χώρες να έχουν σημαντική παρουσία, Η Ελλάδα έχει μεγαλύτερη παρουσία από ότι η Σουηδία ας πούμε, ενώ και η Ισπανία και η Πολωνία έχουν όσους ψήφους σχεδόν έχει και η Γερμανία![Update: εδώ έκανα λάθος όντως, η Πωλωνία έχει 54 και η Γερμανία 99 παραμένει ομως μεγάλος αριθμός ψήφων όπως και της Ισπανίας] Και ναι μεν έχουν μεγάλη οικονομική ισχύ οι χώρες που ανέφερε, αλλά τόσα χρόνια δις Ευρώ έχουν κατευθυνθεί στην νότια Ευρώπη ως κοινοτικά κονδύλια, με μεγαλύτερο αποδέκτη αυτών την ίδια την Ελλάδα! Κάτι χάνω εδώ νομίζω.
Στην συνέχεια όμως ο Βαξεβάνης κάνει πραγματικά άλματα λογικής, λέει ναι ότι οι πολιτικοί μας είχαν την ευκαιρία φθηνής χρηματοδότησης αλλά αυτοί προτίμησαν να δανείζονται και λογικά: «γιατί να παράγει αν κάποιος μπορεί να δανειστεί!» Σίγουρα αυτή η άποψη μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να είναι επιχείρημα, αλλά ας πάμε παρακάτω. Ο Βαξεβάνης ισχυρίζεται ότι η διαφθορά πολλαπλασιάστηκε εντός Ευρώ, εξαιτίας λίγο ως πολύ, των κακών Γερμανών που εκπαίδευσαν τους «ιθαγενείς» σε αυτήν. Πέρα από το ότι μια τέτοια θέση θα χρειαζόταν άμεσες παραπομπές με στατιστικά στοιχεία, πραγματικά δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι οι Έλληνες ήταν την δεκαετία του 80 ή του 90 άγιοι και το ευρώ τους εκμαύλισε! Ακόμα και έτσι όμως όλες οι δαπάνες της διαφθοράς έχουν υπολογιστεί και με τις πιο ακραίες μετρήσεις δεν ξεπερνούν το 5% του χρέους μας. Οκ λοιπόν ας μας χαρίσουν αυτό το 5% αν ικανοποιεί αυτό τον Βαξεβάνη.
Παρακάτω όμως θέτει το μέγα ερώτημα, «Αν η κρίση στην Ελλάδα δεν οφείλεται στο ευρώ αλλά στην δημοσιονομική της απειθαρχία, γιατί πειθαρχημένες χώρες όπως η Ιρλανδία ή η Ισπανία αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα;» Εδώ ένα ερώτημα έχω. Τόση βιβλιογραφία ο κ Βαξεβάνης και τόσα χρόνια εμπειρίας δεν τον βοήθησαν να διακρίνει ότι η οικονομική κρίση της Ιρλανδίας είναι ολοκληρωτικώς και παντελώς διαφορετικής φύσης από αυτήν της Ελληνικής; Η Ιρλανδική κρίση προήλθε από τον ιδιωτικό τομέα και τις τράπεζες με τις τοξικές τους επενδύσεις και όχι από τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Η δε κρίση της Ισπανίας ανέκυψε ως domino effect εξαιτίας της αστάθειας που προκάλεσε η Ελληνική κρίση στις διεθνείς αγορές, η οποία άρχισε να χτυπάει όλα τα πιο αδύναμα κράτη της ευρωζώνης. Όμως και πάλι, η οικονομία της Ισπανίας ήταν χειρότερη πριν ή μετά το Ευρώ; (μην το ψάχνετε, πριν ήταν!)
Στην επόμενη παράγραφο ο Βαξεβάνης λέει ότι και άλλες χώρες σκέφτονται την έξοδο τους από το νόμισμα. Ναι σαφώς, με πρώτη πρώτη την Γερμανία. Όμως, μόνο εγώ βλέπω την τεράστια διαφορά που υπάρχει μεταξύ της συνολικής διάλυσης ενός νομίσματος με την έξοδο αποκλειστικά και μόνο μιας χώρας;
Στο επόμενο κεφάλαιο αφού ο Βαξεβάνης προσπαθεί να απενοχοποιήσει τον όρο «χρεοκοπία» και να τον αντικαταστήσει με αυτόν της «στάσης πληρωμών» προχωράει σε μια ιδιαίτερα περίεργη θέση ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να απειλούσε με χρεοκοπία όταν οι τράπεζες της Ευρώπης είχαν άνοιγμα 200 δις και γράφει και το ακόλουθο: «Αυτή η ελληνική κίνηση δεν απειλούσε μόνο τις Τράπεζες αλλά την ευστάθεια της ΕΕ και της Γαλλίας και Γερμανία». Να κάνω εγώ φυσικά την ερώτηση: Ήθελε η Ελλάδα να καταστρέψει την Ευρώπη; Πήραμε εμείς συνολικά την απόφαση ότι για τα χρέη μας που σαν λαός κάναμε, θα πρέπει να την πληρώσουν άλλοι; Τότε γιατί να μη εισβάλαμε π.χ. στην Αλβανία και στα Σκόπια να μας δώσουν αυτοί τα λεφτά που χρειαζόμαστε. Ας μην κρυβόμαστε, η ηθική βαρύτητα της παραπάνω πρότασης είναι ακριβώς η ίδια. Βασίζεται στην θέση ότι μας ανάγκασαν να δανειστούμε άρα πρέπει να τους τιμωρήσουμε. Φυσικά ούτε θα μπορούσα να φανταστώ τι συνέπειες θα είχε για την χώρα μας μια τέτοια τυχοδιωκτική απόφαση. Μην ξεχνάμε ότι τελικά οι Ευρωπαίοι μας βοηθούν σε αυτό το κομμάτι με ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους και στο ενδιάμεσο μέσω του μνημονίου μας δανείζουν τα λεφτά που χρειαζόμαστε για να πληρώνουμε τους μικρότερους έστω, μισθούς και συντάξεις (αλήθεια, πως θα γίνονταν αυτό με τον «τσαμπουκά»;)
Και πάμε τώρα στο δια ταύτα του άρθρου, όπου ο Βαξεβάνης υποστηρίζει ότι η δραχμή θα μας βοηθήσει να αναπτύξουμε την χαμένη μας ανταγωνιστικότητα καθώς θα φτηνύνουν τα είδη πρώτης ανάγκης και θα ακριβύνουν τα εισαγόμενα (τηλέφωνα αυτοκίνητα κλπ). Τι να πιάσει κανείς πρώτο και τι δεύτερο σε αυτήν την φράση πραγματικά. Από πού προκύπτει ότι τα είδη πρώτης ανάγκης θα φτηνύνουν, όταν η παραγωγική μας δυνατότητα δεν επαρκεί ούτε για να καλύψει μέρος των αναγκών μας, ενώ και όση υπάρχει, άνευ φθηνού πετρελαίου είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι θα μπορεί να αυξηθεί. Ταυτόχρονα βέβαια θα αυξηθεί και το κόστος των φαρμάκων, μηχανημάτων και ότι άλλου εισαγάγει η Ελλάδα. Ήδη αυτήν την στιγμή με το μνημόνιο και την «εσωτερική υποτίμηση» οι εισαγωγές έχουν μειωθεί δραστικά και έχουν αυξηθεί οι εξαγωγές, χωρίς το σοκ μια πλήρης διάλυσης της οικονομίας και του παραγωγικού μας ιστού. Δεν θα κάτσω καν να σχολιάσω την γελοία απαξίωση των οικονομολόγων και πολιτικών που είναι εναντίον της εξόδου, θεωρώ ότι απλώς του ξέφυγε αυτό το σημείο.
Παρακάτω βέβαια το θέμα γίνεται λίγο αστείο καθώς μιλάει για την ανάγκη στήριξης των τραπεζών υπό το νέο καθεστώς, δηλαδή θα φάμε όλο αυτό το σοκ της δραχμής για να καταλήξουμε πάλι να στηρίξουμε τις τράπεζες (αλήθεια με ποιον τρόπο ακριβώς;).
Δεν θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με το κομμάτι της αναπόφευκτης χρεοκοπίας κατά τον Βαξεβάνη η οποία και για μένα είναι πιθανή, όχι εξαιτίας όμως τόσο του μνημονίου αλλά λόγω της μη εφαρμογής αυτού. Θα σημειώσω μόνο ότι είτε Αγγλικό είτε Ελληνικό δίκαιο, άπαξ και η χώρα κηρύξει παύση πληρωμών λίγη αξία έχει.
Θα σταθώ όμως στο χοντροκομμένο παράδειγμα της Αργεντινής, παρά το ότι έχουν γραφτεί τόνοι άρθρων που εξηγούν ότι οποιοσδήποτε παραλληλισμός με την Ελλάδα είναι άστοχος, είναι προφανές ότι η τεράστια βιβλιογραφία του Βαξεβάνη δεν τα περιείχε αυτά! Πολύ συνοπτικά θα αναφέρω λοιπόν ότι η οικονομία της Αργεντινής ήταν πολλαπλώς πιο παραγωγική από την δικιά μας και με πολύ πιο μεγαλύτερο ορυκτό πλούτο, το δε έλλειμμα της ήταν πολύ μικρότερο (5%), ενώ οι διεθνείς συγκυρίες την βοήθησαν πάρα πολύ στις εξαγωγές . Παρόλα αυτά της πήρε περίπου 10 χρόνια να φτάσει στο σημείο που ήταν προ της χρεοκοπίας. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να μπούμε καν σε αυτήν την διαδικασία;!
Στο κεφάλαιο του με την Γερμανία που είναι γεμάτο υποθέσεις δεν θα εισέλθω σε αναλυτικό σχολιασμό, αφού ούτε ο κύριος Βαξεβάνης καταλήγει ουσιαστικά σε κάποιο συμπέρασμα, αλλά σκορπάει σκέψεις από εδώ και από εκεί. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι από όλα αυτά που λέει σε αυτό το κεφάλαιο θα ήταν καλύτερο επί δραχμής. Ό,τι αναφέρει ως πιθανό σενάριο, θα εξυπηρετούσε πολύ περισσότερο τους Γερμανούς αν εμείς είχαμε δραχμή, εκεί που θα μας αγόραζαν με ένα κομμάτι ψωμί θα κάνουν την δουλειά τους με ψίχουλα!
Στην επόμενη ενότητα ο κος Βαξεβάνης μπαίνει στην κλασσική αντιμνημονιακή ρητορική που τόσες φορές έχει ουσιαστικά συζητηθεί. Ξεχνάει ότι η ύφεση είχε ξεκινήσει ήδη πολύ νωρίτερα και ότι ουσιαστικά το μνημόνιο ήταν όντως η μοναδική εναλλακτική που υπήρχε εκείνη την στιγμή, εκτός και αν γινόμασταν οι Ταλιμπάν της Ευρώπης όπως πρότεινε προηγουμένως (και στην οποία περίπτωση οι συνέπειες θα ήταν μάλλον πολύ χειρότερες).
Παρά το ότι είναι γενική αλήθεια ότι επί της πράξης το μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε και κυρίως δεν εφαρμόστηκε το αναπτυξιακό του κομμάτι (απελευθερώσεις κλπ) ο Βαξεβάνης το κατηγορεί για αποτυχία! Παραβλέπει βέβαια ότι το μνημόνιο δεν έμπαινε στις λεπτομέρειες για το οποίο το κατηγορεί. Στις επιμέρους πολιτικές τα λάθη ήταν καθαρά των ντόπιων πολιτικών που αντί για μείωση των δαπανών, επέλεξαν την ανάλγητη οριζόντια φορολόγηση. Καμία συντεχνία, κανένας σχεδόν από την ντόπια ελίτ δεν συμμετείχε επί της ουσίας με το μερίδιο του στην κρίση. Όλοι αυτοί όμως καλύφθηκαν πίσω από την δαιμονοποίηση του μνημονίου ώστε να μείνουν ουσιαστικά ανέγγιχτοι.
Η όλη αντίληψη της ανάλυσης του συγκεκριμένου κεφαλαίου είναι ουσιαστικά της λογικής, ότι οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να μας έδιναν λεφτά (πολλά από αυτά) να μην πληρώναμε τα χρέη μας και να συνεχίζαμε να ζούμε όμορφα και ωραία όπως πριν. Η αλήθεια είναι ότι και εμένα θα μου άρεσε αυτό το σενάριο πάρα πολύ!
Η τελευταία ενότητα με την οποία κλείνει το άρθρο, αποτελεί κλασσικό παράδειγμα πολιτικού συμψηφισμού που τόσο αρέσκονται οι Έλληνες δημοσιογράφοι. Όλοι οι πολιτικοί μας είναι κακοί άρα αυτό που μας ζητούν είναι κακό. Ενώ ενέχουμε και κάποια ψήγματα συνωμοσίας, τα οποία είναι αρκετά πιασάρικα.
Τέλος κατηγορεί γενικά τις αγορές απορώντας αν είχαν σε ένα μέρος του κόσμου θετικό αποτέλεσμα για το κοινωνικό σύνολο. Φυσικά η απάντηση σε αυτό, είναι σε πάρα πολλές!
Μου αρέσει πάντως το κλείσιμο για τον χρυσοπληρωμένο υπάλληλο του ΟΣΕ. Σωστά! Μόνο που όσοι κατηγορούν το μνημόνιο όπως ανάφερα και παραπάνω κλαίγονταν για τα δικαιώματα αυτού ακριβώς του υπάλληλου ενώ ποιούσαν την νύσσα όταν στο ίδιο διάστημα, ο ιδιωτικός τομέας σφάδαζε. Ενδιαφέρουσα υιοθέτηση επιχειρήματος της άλλης πλευράς και αντιστροφή αυτού!
Επί της ουσίας λοιπόν όλο το άρθρο βασίζεται σε απλοποιήσεις και διαστρεβλώσεις που θα μπορούσε κάποιος να τις διασταυρώσει με ένα απλό ψάξιμο στο google, πράγμα που με κάνει να ανησυχώ λίγο για τις βιβλιογραφικές αναζητήσεις του κου Βαξεβάνη. Η όλη λογική πάλι βασίζεται στον αθώο λαό που τον παγίδευσαν οι κακοί ξένοι και ο παγκόσμιος καπιταλισμός και ο οποίος καμία ευθύνη δεν έχει για ότι του συνέβη. Δεν απέχει πολύ από την άποψη του μισαλλόδοξου και εξαιρετικά ανακριβούς mythmedary, «debtocracy».
Η όλη ροή του άρθρου έχει τεράστια χάσματα λογικής τα οποία ουσιαστικά καλύπτονται από την «αυθεντία» του κου Βαξεβάνη που έθεσε στην αρχή ως δεδομένη, το κακό είναι ότι πολλοί θα αποδεχτούν τα παραπάνω, όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση που κάποιος λέει βολικές αλήθειες και κάνει εύκολους συμψηφισμούς. Για ότι αξίζει, ελπίζω αυτή η κριτική να προβληματίσει τουλάχιστον ορισμένους…
http://darkmind.posterous.com
To watch the debate live online, go towww.skai.gr/player/event
"Η Ελλάδα οφείλει να χρεοκοπήσει και να φύγει από το Ευρώ"
Η κλιμάκωση του Ελληνικού εθνικού χρέους σηματοδοτεί την πρώτη μεγάλη κρίση της Ευρωπαϊκής οικονομίας από όταν τέθηκε σε κυκλοφορία το ενιαίο νόμισμα το 2002.
Μέσα σε λίγους μήνες, η Ελλάδα έπαψε να είναι μια χώρα στο περιθώριο της ευρωζώνης και έγινε η πηγή των μεγαλύτερων φόβων των Ευρωπαίων ηγετών. Παρά τα πακέτα διάσωσης της Τρόικα και τα αυστηρά μέτρα λιτότητας, δεν φαίνεται να υπάρχει φως στο τούνελ. Όλο και περισσότεροι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αρχίζουν να υποστηρίζουν μια λύση που έμοιαζε αδιανόητη πριν από λίγο καιρό: ότι η Ελλάδα οφείλει να χρεοκοπήσει και να επιστρέψει στη δραχμή.
Χρειάζεται η Ελλάδα να έχει περισσότερο έλεγχο του νομίσματός της; Πως θα επηρέαζε η επιστροφή στη δραχμή τις διεθνείς και εγχώριες αγορές, αλλά και την καθημερινότητα των ανθρώπων; Είναι η Ελλάδα το πρώτο ντόμινο; Ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις μιας τέτοιας κίνησης για την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία; Θα επιβίωνε η Ευρωζώνη ενός τέτοιου σοκ;
Η IQ2 παρουσιάζει ένα debate για τη λύση του κορυφαίου διλήμματος στον κόσμο αυτή τη στιγμή: Ευρώ ή Δραχμή ;
"Greece should Default in its debt and Leave the Euro”
Greece's staggering national debt has brought about the first major crisis to hit the euro since the currency entered circulation in 2002.
Within a few months, Greece went from being on the fringes of the Eurozone, to being the source of Europe’s fears. With bailouts from the IMF and the EU, and with severe austerity measures being imposed at home, there is yet no end in sight. An increasing number of people, both in Greece and abroad, are starting to advocate an option that would have seemed unthinkable a short while ago. That Greece should default on its debt and go back to the drachma.
Does Greece need more control over its currency? What would the impact of this be for the international and domestic markets, and for the everyday lives of people? What happens to Spain, Italy, Portugal and Ireland? Will Greece be the first domino?
«Θέατρον», Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος, Αίθουσα Αντιγόνη (Πειραιώς 245, Ταύρος)
Εισιτήρια: 10 € Αγορά εισιτηρίων: www.iq2.gr &www.theatron254.gr, από το τηλέφωνο 212 254 0300, από το Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» και από τα καταστήματα PUBLIC
Nouriel Roubini
Professor of Economics and International Business, Stern Business School, NYU
Κώστας Λαπαβίτσας (Costas Lapavitsas)
Professor of Economics and Finance, SOAS
Zeinab Badawi
Δημοσιογράφος BBC World News (BBC World News journalist)
Denis MacShane
Former Minister of State for Europe, Member of UK Parliament
Μιράντα Ξαφά (Miranda Xafa)
Former Alternate Executive Director at the IMF
Αναρτήσεις
Όλα τα σχόλια
12:27 μ.μ.
Pan-optis
